In kijken in de ziel – de achterblijvers, komen veel facetten van verlies en rouw langs. Wat direct opvalt is het enorme verschil in beleving en proces. Je ziet uitersten van het weven van verdriet in het leven na de dood, tot een meer dissociatieve houding.
Ook heel herkenbaar is, hoe de omgeving eigenlijk niet goed weet hoe om te gaan met iemand die groot verlies heeft geleden. Voor veel nabestaanden begint het rouwen – zo dat op gang komt – als de hectiek van de uitvaart en praktisch regelwerk een beetje voorbij is. Helaas is de omgeving dan al een beetje vergeten dat je wel wat aandacht, liefde en nabijheid kan gebruiken.
Een moeder die getuige is van de zelfdoding door haar dochter van begin twintig en nooit meer zo maar even kan niksen. Een kindje van 7 jaar oud, dat wacht op het thuiskomen van de ouders omdat ze dat hadden beloofd. Een kindje van krap twee maanden oud die beide ouders helder in de ogen kijkt om ze daarna voorgoed te sluiten. De spijt van het onaffe afscheid, van die woorden die nog gezegd hadden moeten worden. De verwachting dat hij misschien straks gewoon weer binnenloopt. En dan de dood waar onze psyche het mist mee kan: zelfdoding en het verdwijnen van een persoon. Het komt allemaal langs. Diep, diep respect voor al deze mensen.
Coen Verbraak is als altijd heel prettig aanwezig in deze twee delen van Kijken in de Ziel.
Ga naar NPO Kijken in de ziel deel 1 en hier voor deel 2
Of kijk in kleinere weergave op deze pagina
