Je kent ze wel van die machines op de kermis waar je dan een muntje in gooit en met zo’n grijpertje dat mooie horloge probeert te pakken, dat – als je het al lukt – er geheid weer afvalt. Zo ongrijpbaar lijkt soms de zin in het leven of bereiken van geluk. En wat we ook doen, het schiet niet op.
In de workshops die ik heb gevolgd of heb gegeven, de mensen die ik sprak, de boeken die ik las en lees en de inzichten die ik verzamelde of ontwikkelde konden slechts een vaag antwoord geven op mijn eigen zingevingsvragen. In het beste geval een vaag ‘spiritueel’ antwoord, maar dat gaf mij nog geen gevoel van eenheid.
Meer en meer kom ik er achter dat werkelijke aanwezigheid en gewaar-zijn (in mijn beleving dan) niet de totale afwezigheid is van verlangens en ook niet slechts het aanwezig zijn in het hier en nu, maar vooral: tevreden zijn.
Mijn zingevingsvraag wordt met de dag simpeler: ben ik tevreden. Tevredenheid mag en het is iets anders dan saaiheid of gemakzucht. Ik kan tot rust komen als tevredenheid genoeg is. Tevredenheid is niet het naar beneden bijstellen van doelen, verlangens of inspiraties. Het is eerder: het op een rustige en harmonieuze manier van, openstaan voor wat leven is en kan betekenen voor mij, binnen mijn totale werkelijkheid. Tevredenheid als uitgangspunt, niet als doel, stimuleert innerlijke eenheid.
De gedachte alleen al dat tevredenheid oké is maakt me kalm en meer in verbinding met mezelf, dat een voorwaarde is tot verbinding met mijn omgeving, met de ander. Het geeft zin en prikkels om te ondernemen, er op uit te gaan. En ja, misschien zelfs naar de kermis…
Robert Koops
