Wie is hier nou gek? Het is niet de eerste keer dat ik iemand ontmoet met een “diagnose” waarbij me opvalt dat de persoon in kwestie een levenshouding heeft die ik iedereen zou toewensen.
Een levenshouding gericht op respect, minder nemen van moeder aarde, meer delen enzovoort. Van werken – zoals het gros dat doet – wil hij niets weten. Maar de hele dag bezig zijn op het land, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, vindt hij heel normaal. Met elkaar zorgen voor eten, onderdak, de kinderen en anderen. Daar denkt hij niet over na, dat doet hij gewoon. Trouwens, over denken gesproken: de wereld zoals die zich aan ons manifesteert met alle druktemakerij, dat raakt hem wel. Maar er eindeloos over denken en praten, hoeft voor hem ook niet meer. Het zou de paniekaanvallen die hij in het verleden had kunnen oproepen.
We hebben veel overeenkomsten, hij en ik, behalve de paniekaanvallen. Wat bij hem omslaat in neerslachtigheid over het leven, gevolgd door paniek heeft bij mij als resultaat dat ik onderzoek, analyseer en er met anderen over praat.
Zo kom ik weer eens tot de conclusie dat hij natuurlijk niet gek is maar de gekte van de wereld hem soms te veel is.
Wie is hier nou gek?
Robert Koops
